De Canadese Elladee Brown (47) uit Vancouver was in de pionierstijd één van de beste downhillers ter wereld. Eind tachtiger jaren ontdekte ze het mountainbiken, net op het moment dat de sport begon te groeien. Met haar ski- en motorsportervaring, bleek Elladee talent te hebben voor snelle afdalingen. Dat resulteerde onder meer in Canadese titels en een zilveren medaille op het WK in Durango in 1990. Ze is getrouwd met oud-downhillcollega Tara Llanes, werkt nog steeds in de tweewielerbranche en maakt avontuurlijke reizen over de hele wereld.
Elladee, jij woont in Noord-Vancouver, oftewel ‘North Van’ zoals de locals zeggen. Dat is een echt mountainbikemekka, nietwaar?
“Ik woon al bijna twintig jaar in North Vancouver en het is inderdaad een schitterend mountainbikegebied! Ik moet nog steeds een andere stad in de wereld zien te vinden, met zoveel trails zó dicht bij de stad. Het is daarom een speciale plaats.”
Kom je daar oorspronkelijk vandaan?
“Ik ben geboren in een klein stadje genaamd Nakusp. Het ligt in het binnenland van de provincie British Columbia, in de regio Kootenay, dicht bij Revelstoke. Dat is ongeveer halverwege Calgary en Vancouver. Enkele van de grootste bergketens in Canada vind je in dit gebied. Het is er absoluut prachtig. De familie van mijn moeder kwam twee generaties geleden naar dit gebied vanuit Nederland en mijn grootvader kwam in zijn twintiger jaren uit Engeland.”
Wanneer en hoe ben je begonnen met mountainbiken?
“Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 14 was en mijn moeder verhuisde naar Whistler. Dat was rond 1987. Ik verhuisde met haar mee en begon toen met ritjes op de lokale trails in Whistler op haar mountainbike en werd er meteen verliefd op. Mountainbiken was destijds een sport in de marge, maar er was wel een geweldige bikecommunity in Whistler, meestal mensen die ouder waren dan ik. Daarnaast reed ik ook met een paar vrienden van de middelbare school. In die tijd was er geen middelbare school in Whistler, dus moesten we een half uur met de bus naar het naburige stadje Pemberton om naar school te gaan. Het was toen een speciale tijd om in Whistler te wonen.”
Was je als kind ook actief in andere sporten?
“Ja, ik heb veel sporten gedaan: ijshockey, honkbal, skiën en ik reed op motorfietsjes en de BMX sinds ik vijf jaar oud was. Met ons gezin waren wij ook actief in een heleboel buitensporten: vissen, wandelen, zwemmen, kanoën – mijn woonplaats is een outdoorparadijs en ik had het geluk dat mijn ouders me alle kansen gaven.”
In de pioniersperiode was jij één van de snelste downhillers ter wereld. Hoe heb je die discipline ontdekt?
“Het begon allemaal met crosscountry-wedstrijden. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig, deed je alle disciplines op dezelfde hardtail bike, haha! Op het WK in Durango in 1990, won ik zilver op de downhill en werd ik 15e in de crosscountry. Ik bleef in beide disciplines racen tot 1993, maar in die tijd begonnen de fietsen drastisch te veranderen. De wedstrijden voor crosscountry en downhill werden ook steeds meer op verschillende plaatsen georganiseerd, dus ik moest beslissen welke richting ik op ging. Ik koos voor de downhill, omdat ik hield van de snelheid en het aspect van fietsbeheersing.”
Jouw zilveren medaille bij het eerste officiële UCI WK downhill 1990 in het Amerikaanse Durango was speciaal. Hoe heb je dat beleefd?
“Om eerlijk te zijn, was dat bijna een droom! Stel je voor; ik was 19 jaar oud en werd betaald om mountainbikewedstrijden te rijden! Tijdens het WK werd ik tweede achter landgenote Cindy Devine en vóór de Amerikaanse Penny Davidson. Ik maakte op dat moment deel uit van het Specialized Team en heb zoveel geleerd van mijn teamgenoten, die als kind mijn idolen waren: Ned Overend, Lisa Muhich, Sara Ballantyne, Darryl Price en Paul Thomasberg. Mijn wedstrijdfiets? Ik reed tijdens het WK op een Specialized Carbon hardtail, met één van de eerste Rock Shox verende voorvorken!”
Kun je ons iets vertellen over je trainingen destijds?
“Ned Overend en Lisa Muhich hebben mij het meest bijgebracht. Ik woonde in die tijd in Durango, Colorado en bracht veel tijd met hen door. Onze trainingen waren behoorlijk gestructureerd: intervaltrainingen, wegraces, gymnastiek, krachttraining en yoga. We gingen ook vaak naar een masseur. De focus tijdens de training lag op ‘veelzijdigheid’! Later heb ik ook veel met Yuri Kacherin gewerkt, Hij was de coach van Canadese selectie en een voormalig Olympisch goudenmedaillewinnaar. Hij was een topcoach voor mij, zowel op mentaal als op fysiek gebied. Hij maakte het leuk en had een geweldig gevoel voor humor. Daarnaast luisterde hij echt naar me en paste het schema aan waar nodig.”
Voor welke teams heb je gereden?
“In de eerste jaren kwam ik uit voor Specialized (1989-1991), vervolgens voor Schwinn / VW (1992) en Answer Manitou (1993). Daarna kreeg ik contracten bij Rocky Mountain (1994-1997) en het K2 Zero Gravity Team (1998-2000). In de periode daarna ben ik in de fietsindustrie werkzaam gebleven. Eerst heb ik een jaar bij Norco gewerkt, en vervolgens ben ik begonnen bij Shimano, om daar bijna 15 jaar de sales te doen in British Columbia. De laatste jaren rijd ik op Evil-bikes, mijn kennismaking met de 29er!”
Wat was je mooiste race ooit?
“Dat was waarschijnlijk de Trans Costa Rica in 2017, waar ik Gomes voor het eerst zag; een kleine zwerfhond die mijn hart stal op de wedstrijdlocatie. Ik heb hem geadopteerd en hij woont nu bij ons in North Vancouver.”
Ik zag je naam rond 2014 weer verschijnen in de uitslagen. Ben je weer begonnen met wedstrijden te rijden?
“Ik heb aan een paar enduro’s meegedaan. Het Costa Rica-evenement was de eerste keer dat ik op een 29er reed – een model van Evil Bikes, ‘The Wrackoning’. Die fiets heeft me geholpen om een betere rijder te worden. Op dit moment in mijn leven wil ik gewoon op een fiets rijden, waar ik echt in geloof. Ik benaderde Evil Bikes (www.evil-bikes.com) uit het Amerikaanse Seattle, of ze mijn wedstrijden en avontuurlijke tochten wilden ondersteunen, omdat ik echt geloof in wat ze doen. Gelukkig zeiden ze ‘ja’ en op dit moment rij ik op verschillende modellen uit hun collectie: ‘The Wreckoning’, ‘The Following en ‘The Offering’.
Wat vind je trouwens van de enduro-discipline?
“I think enduro is fabulous! Je rijdt namelijk veel tijdens zo’n wedstrijd én het is echt representatief voor het mountainbiken – je gaat heuvelop en heuvelaf!”
Je maakt de laatste jaren veel avontuurlijke tochten over de wereld. Ik heb begrepen dat je vorig jaar zelfs het Annapurna Circuit in Nepal hebt gereden. Hoe was dat?
“Ja, ik heb de afgelopen jaren veel gereisd: Tibet, Nepal, Peru, de Yukon, Japan, Zwitserland, Oostenrijk en natuurlijk is mijn eigen British Colombia ook super om te verkennen. Die mountainbikerit over het Annapurna Circuit was geweldig! Het was een zware meerdaagse tocht met drie van mijn beste vrienden, waarbij we tot een hoogte van 5.400 meter reden. Het heeft op alle mogelijke manieren mijn grenzen verlegd. Ik heb genoten van het avontuur, de mensen, het eten en het ervaren van een totaal andere cultuur!”
Je bent getrouwd met oud-downhillcollega Tara Llanes, die door een ernstig wedstrijdongeluk in een rolstoel terecht is gekomen. Diep respect voor de wijze waarop ze haar leven heeft opgepakt. Samen zijn jullie nog steeds betrokken bij de plaatselijke mountainbikecommunity, nietwaar?
“Ja, Tara en ik kennen elkaar al meer dan twintig jaar. We hebben samen zoveel meegemaakt en we hebben een enorme liefde voor mountainbiken en avontuur. Gek hoe het leven soms loopt!
We werken samen aan een paar projecten, met name het aangepast mountainbiken voor mensen met een beperking en de ontwikkeling van parkoersen. We zijn betrokken om mensen (met en zonder beperking) kennis te laten maken met de sport en helpen ook met mountainbikekampen en clinics.”
Ik heb begrepen dat Tara ook op de downhillroutes te vinden is?
“Ja, dat doet ze in een speciale offroad-ligfiets met vering en mountainbikewielen! We werken samen met trailorganisaties en clubs, om te helpen bij het ontwikkelen van trails voor alle soorten rijders. Iedereen verdient de mogelijkheid om in de natuur actief te zijn. Soms betekent dat een iets bredere trail of het gemakkelijker maken van een toegang.”
Heb je nog andere projecten waar je tegenwoordig aan werkt?
“Ik ben druk met schrijf-, fotografie- en videoprojecten over mijn avonturen en reizen. In februari presenteer ik een film op het Vancouver International Film Festival, samen met mijn drie vrienden waarmee ik naar Nepal ben geweest. Ik werk ook nog steeds op het gebied van sales en vertegenwoordig de merken Swagman Racks, Nutcase Helmen, 661 en Pro Tec, in de provincie British Columbia.
Ik ben ook ambassadeur voor Shimano. Ik heb al meer dan 15 jaar een werkrelatie met hen, ik ken veel mensen in het bedrijf en heb enorm veel respect voor wat ze hebben gepresteerd op het gebied van productontwikkeling. Het is een ongelooflijk bedrijf op zoveel niveaus en na een recente reis naar Japan, begrijp ik nog meer over hun cultuur en processen. Ik ben erg trots om hen te vertegenwoordigen en deel uit te maken van Team Shimano.”
Wat zijn je plannen voor de toekomst?
“Om open te staan voor ervaringen en veranderingen, om een goede gezondheid en conditie te behouden en elke dag te waarderen, omdat we nooit weten wat de toekomst brengt. Ik hou ervan om verhalen te vertellen en mensen aan het lachen te maken. Ik heb geweldige familie en vrienden in mijn leven, die me elke dag weer inspireren. Ik wil positiviteit en liefde verspreiden; de wereld kan een koude en wrede plaats zijn! Wanneer we nu eens in staat zouden zijn om verbinding te maken met elkaar en ervaringen te delen die ons vreugde brengen; dát is voor mij de ware betekenis en het doel van het leven. Het is echt zó simpel. Het is ook goed om soms verdrietig te zijn. Ik heb gemerkt dat het geheim van geluk is, dat je accepteert dat je niet altijd gelukkig kunt zijn – maar als je het bent, geniet er dan van!”
Tekst: Jim van Overbeek
Foto’s: Archief Elladee Brown, Evil Bikes, Chad Smith
Magazine Blog © Bikefreak-magazine
