Vandaag werd in de Swiss Epic de op één na kortste etappe afgewerkt, in kilometers dan toch. Op een afstand van net iets meer dan 60 km kregen we 3000 hm voorgeschoteld. En dat betekent dus steile, zeer steile kilometers. Naar omhoog, maar gelukkig ook naar beneden. Vandaag iets minder drie sterren passages maar wel eindeloze singletracks, op gravelpaadjes, bospadjes, in het gras en … ook door de koeienvlaai. Mmmm koeienvlaai!
Kort!? Dat bleek een understatement. Steil, zalig, flowy, fantastisch, … Dat dan weer wel.
De eerste klim gaf meteen wat er beloofd werd: een fantastisch zicht op de besneeuwde bergtoppen, maar ook een zeer strakke en koude föhn-wind. Hoewel deze föhn het klimmen nog lastiger maakte, leek ze in de daaropvolgende singletrack voor een extra versnelling te zorgen. En zo vlogen we over een machtige panoramatrail een 500 hm naar beneden om vandaar terug aan te zetten naar de volgende top.
Het begrip “steil” werd opnieuw gedefinieerd. De welbekende Stockeu was er niets tegen. Wat volgde was opnieuw een zalige afdaling. Ditmaal doken we onder de boomgrens voor een glooiend en snel bospadje.
Na de bevoorrading nog 1500 hm te gaan. Na een eerste neepje van 400 hm werd er wederom een knappe singletrack tevoorschijn getoverd. Door het snelle rechte eindstuk werd je meteen de volgende klim in gekatapulteerd. Een rustig asfaltwegje rolde tot de laatste bevoorrading waar de slotafdaling in het stugge gras werd ingezet. Het pad werd door de eerste rijders geplaveid en door de iets mindere goden gretig gevolgd. Een laatste steil rotsklimmetje bracht ons terug tot Leukerbad waar de zon ondertussen tevoorschijn was gekomen. Genieten in het kwadraat. Morgen krijgen we gelukkig dertig kilometer meer om die 3000 hm op te verwerken! Zou er ook terug champagne zijn aan het ontbijt?
Info
Auteur: Kristien Achten
Foto: APiX, Dobslaff (Swiss Epic)
