Tijdens mijn vorige avonturen reed ik in Europa op toppen van boven de 4000 meter. In Afrika, Zuid-Amerika en Azië op bergen van boven de 5000 meter. Het volgende doel is daarom Oceanië! De hoogste top daar is, wanneer je Indonesië ziet als deel van Oceanië, de Carstenszpiramide. Maar de scherpe en steile randen hiervan zijn niet gemaakt voor ons mountainbikers, dus kies ik Mount Wilhelm (4509 meter boven zeeniveau) in Papoea-Nieuw-Guinea – een land dat ik al jaren wil bezoeken.
Alleen de voorbereiding is al een avontuur! Gelukkig is een Fransman genaamd Matthieu Bosquet er al eerder heen gereisd, en hij heeft me voorzien van goed advies. In Papoea-Nieuw-Guinea, gelegen tussen Indonesië en Australië, leeft minder dan 1% van de wereldbevolking, maar met 800 verschillende talen is het land goed voor meer dan 12% van alle talen die wereldwijd gesproken worden. Ongelooflijk! Nog een feitje over dit veelzijdige land: het zuiden en het noorden van het land zijn niet verbonden door een weg die te berijden is met de auto… alleen te voet of door de lucht.
Gelukkig vind ik een fotograaf, ondanks de praktische moeilijkheden. Hansueli Spitznagel twijfelt geen moment en is net zo enthousiast als ik over het project.
Na twee reisdagen (via Dubai en Brisbane) komen we met onze fietsen aan bij Port Moresby. De hoofdstad is niet erg romantisch, maar is mooi gelegen aan de kust. Het zeeleven is nog erg rijk en van hoge kwaliteit!
We hebben een vrije dag gepland, voor het geval dat onze fietsen niet op tijd zouden arriveren aan deze kant van de aardbol. We hebben nu de tijd om een natuurpark te bezoeken waar flora en fauna uit het gehele land te zien zijn. We ontmoeten het beste rugbyteam van het land, en de spelers vragen ons om selfies! Ze vinden het bijzonder om ‘witte’ reizigers te ontmoeten. Zelfs in de hoofdstad zijn de mensen niet erg gewend aan contact met toeristen. We ontmoeten weinig andere toeristen, maar deze zijn wel vaak zeer inspirerend – zoals de 70 jaar oude taxichauffeur uit L.A. die al naar 101 landen heeft gereisd! De volgende dag vervolgen we onze reis per vliegtuig naar Mount Hagan, gelegen in het noorden van het land. Dit dorp geeft ons toegang tot onze gewenste top en brengt ons in het echte Papoea-Nieuw-Guinea! De korte busrit van het vliegveld naar het hotel geeft ons al nieuwe perspectieven, doordat we de smaken van de markt en het straatgeluid ervaren. De laatste nacht in een comfortabele omgeving biedt ons meer tijd om aan het tijdsverschil te wennen. De volgende dag beginnen we ons avontuur, voor een week die we beiden nooit zullen vergeten!
We beginnen door de bus te nemen naar Kundiawa. De chauffeur rijdt pas weg wanneer we meer passagiers voor dezelfde richting vinden! Wanneer we na 3 uur op het marktplein arriveren, worden we warm welkom geheten door de inwoners. Bijna het hele dorp verschijnt om ons een hand te geven en even te kletsen! Deze ontmoetingen met locals die vloeiend Engels spreken, zijn een aangename verrassing. Engels is de eerste taal die ze op school leren. Bonny stelt zich voor, hij is onze gids naar Mount Wilhelm. Het duurt twee uur om een 4×4-voertuig te vinden dat ons naar Kegesuglo brengt. Hoe meer we stijgen, hoe nauwer de weg wordt. We komen langs verschillende dorpjes. Elke keer wanneer we locals ontmoeten, kondigen ze de komst van witte bezoekers aan en we worden warm welkom geheten. Wanneer we eindelijk in Kegesuglo arriveren, waar onze trail naar Mount Wilhelm start, zijn er al 5 dagen verstreken sinds we onze reis startten in Europa! We zetten onze fietsen in elkaar op straat, en de toeschouwers kijken naar de merkwaardige machines. Stel je voor: er wonen in dit dorp ongeveer 2500 mensen, zonder stromend water en elektriciteit, met twee tv’s en drie fietsen in totaal! Gelukkig krijgen ze genoeg vers water van de omringende bergen, en het klimaat is goed voor het verbouwen van fruit en groenten. Het is tijd om een goede nacht slaap te pakken in de kleine lodge Camp JJ, vlak aan de trail gelegen.
De volgende dag beginnen we onze beklimming op 2500 meter hoogte, samen met Bonny Loki (de gids), Marton (de lodge manager), Emmanuel (porter), Daren en Maria (Bonny’s kinderen). Hoewel de luchtvochtigheid hoog is, is de ondergrond in goede conditie, en erg goed gebouwd met extra stukken hout. Maar het is te steil om naar boven te rijden. We bewegen ons voort in een goed ritme maar Hansueli en ik moeten onze fietsen het grootste deel van de tijd duwen. Het kamp bevindt zich op 3500 meter hoogte op een plateau met een accommodatie. In het nabijgelegen meer geniet ik van een heerlijk bad. We hebben zelfs de tijd en kans om wat berichten te sturen naar vrienden en familie, die thuis op nieuws wachten. Twee uur verwijderd van de dichtstbijzijnde weg, hebben onze telefoons nog genoeg ontvangst! Het stormt ’s nachts en de hevige regen stopt net voordat we opstaan. Het is 3 uur ’s nachts en we hebben een lange, lange dag voor de boeg… We vertrekken in het donker en Hansueli besluit verder te gaan zonder fiets. De trail wordt steeds technischer. We volgen het licht van de gids. Het wordt kouder en begint te sneeuwen! Nu keert ook Daran, de zoon van de gids, terug naar de basis. We gaan verder en nemen alleen korte pauzes om onze spieren te laten ontspannen, maar we mogen het niet te koud krijgen. Bonny vraagt ons of dit inderdaad sneeuw is. We bevestigen dat, maar zijn verbaasd door zijn vraag, want hij is al 200 keer op de top geweest. Hij laat weten dat het pas de tweede keer is dat hij hierboven sneeuw ziet.
Stap voor stap gaan we verder, het zicht op de top is motivatie genoeg! Maar Bonny legt uit dat dit nog niet de belangrijkste top is, we moeten nog een halfuur door! Voor een moment daalt onze motivatie, zeker nu we de zeer technische trail zien waar we ons op bevinden. Ik weet niet zeker waar ik zal kunnen fietsen! Wanneer we aan de voet van de top aankomen, besluit ik om verder te gaan zonder mijn fiets. Het is een pure technische beklimming, waar we mogelijk zelfs met behulp van een touw zullen moeten klimmen! Bonny en Emmanuel zijn het niet eens en willen de fiets tot de top dragen. Ze willen de eerste ‘echte’ full suspension-fiets op hun top zien, en naar beneden rijden. Zoals we moeten weten, heeft de Fransman Cyrill Cointre in 2006 de Mont Wilhelm met zijn hardtail bike op de Mont Wilhelm gereden. We eindigen dit deel van de tocht meer klimmend dan lopend, en we komen blij aan op de top, met temperaturen onder nul! Ik ben overweldigd door het feit dat ik me 4500 meter boven zeeniveau begeef, in Oceanië. Aangezien de sneeuwval heviger wordt, beginnen we al na een paar minuten aan onze afdaling. Ik begin te fietsen wanneer ik het steilste deel voorbij ben. Niet echt veel flow, er zijn veel loopgedeelten. Maar na 800 meter afdalen, begint het leukste gedeelte na het eerste meer, dit brengt ons naar Kundiawa. Het wordt nu echt gaaf! Yeahhh! Ook Hansueli is enthousiast. Wat een mooie afsluiting van de dag! De trails door het bos zijn magisch. We rijden op een natte ondergrond van hout, maar we hebben ongelooflijk veel grip. Eindelijk komen we aan bij Camp JJ na een intensieve dag van 12 uur. We vallen in slaap en worden de volgende dag wakker na 10 uur diepe slaap. Vandaag zal de mooiste dag van onze tocht worden. We verkennen magische trails in de omliggende bergen. Pure flow! We worden uitgenodigd om de lokale school te bezoeken om te spreken over onze tocht, onze fietsen te laten zien, en te kletsen over de verschillende levensstijlen hier en in Europa. Een verrijkende ervaring, en alle leerlingen spreken vloeiend Engels. We hebben de eer om samen met de familie van onze gids te mogen lunchen. Ze koken een feestmaal met groenten verwarmd op hete stenen. Heerlijk!
Papoea-Nieuw-Guinea is misschien geen biking-hotspot, aangezien de beklimming naar de top moeilijk is en er zich weinig andere mooie trails bevinden. Maar het is mijn beste avontuur geweest! Hansueli en ik hebben ons kunnen onderdompelen in een nieuwe en authentieke wereld. Wat een ontdekking van een cultuur die weinig bekend is met toerisme en de daarbij behorende nadelen. En terwijl we zien hoe mensen sigaretten aansteken met behulp van een loep, worden we gedwongen na te denken over de materialistische wereld waarin we leven. Tot slot een woord over de veiligheid, waarover we veel hadden gelezen voorafgaand aan de tocht, en waarover iedereen ons waarschuwde. We hebben geen veiligheidsprobleem gehad. Je kunt beter geen luxe goederen opzichtig laten zien en ’s nachts niet naar buiten gaan. Het land heeft adembenemende bergen, een prachtig zeeleven, en een overweldigend hartelijke bevolking. Dat is het waard om naar terug te komen!
Tekst: Alban Aubert
Foto’s: Spitznagel.ch (Hansueli Spitznagel)
Meer informatie
Magazine Blog © Bikefreak-magazine
