In 2009 kwam ik voor de eerste keer in Nepal. Ook op een mountainbike. In een kleine drie weken had ik ruim 1.100 kilometer gereden tussen Lhasa, de hoofdstad van Tibet, en Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. Ik had toen 9 passen van boven de 5.000 meter gepasseerd en had hoogteziekte en ademnood op mijn fiets ervaren. Ondanks dat was ik direct verknocht aan Nepal.
Nu, precies 10 jaar later, is het programma iets minder heftig. De aanleiding van de trip is een even trieste als nobele. Nobel omdat de Bungamati Foundation uit Eindhoven een MTB-verhuurshop gaat beginnen in het dorpje Bungamati, 20 kilometer ten zuiden van Kathmandu. Met de inkomsten van de verhuur hoopt men in Nepal iets minder afhankelijk te worden van de ‘adoptieouders’ uit Nederland die nu voor de kosten van het onderwijs van zo’n 200 kinderen uit de regio zorg dragen. Het trieste zit hem in het feit dat Bungamati steeds minder in de eigen levensbehoeften kan voorzien. Dit door de aardbeving van 2015. Tot dan was Bungamati een mooi oud dorp, waar de toeristen na aankomst in Kathmandu heen gingen om zich onder te dompelen in de cultuur van Nepal. De aardbeving heeft voor een groot deel een einde gemaakt aan het mooie dorp, waardoor toeristen het nu vaak overslaan, met alle financiële gevolgen van dien. Hetgeen ook geen goed doet aan de onderwijs projecten aldaar. De bewoners werken hard aan de wederopbouw van hun dorp, maar dit gaat langzaam. Door het opzetten van een bikeshop, fietsverhuur en begeleide mountainbiketochten hopen we weer een toestroom van toeristen te verwelkomen.
In Nepal staat het fietstoerisme en het mountainbiken nog in de kinderschoenen. Nepal staat vooral bekend om het klimmen in het hooggebergte van de Himalaya en het hiken in de Annapurna-regio. Maar het fietsen is in opkomst, ondanks dat het niet in de cultuur en genen van de Nepalezen zit. Zodra toegestaan, en ook wanneer niet, heeft een Nepalees een scooter of motorfiets, die ruim 60% van al het verkeer uitmaken. Verkeersregels lijken niet te bestaan, waardoor vanuit de taxi het verkeer één grote chaos oogt. Hoe zal dit straks gaan op onze mountainbikes?
Met hulp van Giant en Van Oosterhout fietsen uit Teteringen brengen 9 vrijwilligers 9 Giant Talon 2019, 27,5 inch mountainbikes naar Nepal. Aangevuld met gereedschap en reserveonderdelen kan men hiermee in Nepal een shop starten voor de verhuur van mountainbikes en het aanbieden van gegidste mountainbiketochten en meerdaagse routes. Zowel de dagtoeristen vanuit Kathmandu als de serieuzere mountainbiker kunnen in de Kathmandu-vallei zijn hart ophalen. Fietsen in een mengeling van unieke cultuur, fantastische natuur, en omringd door de warme, lieve bevolking. Naast het brengen van de fietsen en spullen gaan de 9 vrijwilligers tijdens een 3-daagse tocht routes verkennen en uitzetten in deze vallei. Met naast een uitdaging op de fiets ook het verkennen van de Nepalese natuur en cultuur.
Een tocht van maar 130 kilometer en 2400 hoogtemeters, maar het gezelschap is zeer divers. Van een zeer ervaren mountainbiker, via fanatieke toertochtrijders naar totaal onervaren mountainbikers (maar ik fiets wel elke dag). Ik kan nu al verklappen dat iedereen aan zijn trekken is gekomen.
Dag 1 brengt ons vanuit het dorp Bungamati op 1.600 meter naar het op 2.200 meter hoog gelegen Nagarkot. De eerste 18 kilometer zijn vlak, maar gaan onvermijdelijk via Patan en Bhaktapur over de grotere weg in al de hectiek van het Nepalese verkeer. Toeterend en krioelend zoekt eenieder zijn weg in de chaos. Maar gek genoeg voelen we ons op de fiets veilig! Veiliger dan toen we in een taxi de verkeersjungle van Nepal doorkruisten. Gebruik van de claxon is om te laten weten dat je er bent, en het gedrag in het verkeer is zoals het karakter van de Nepali. Leven en laten leven, rekening houdend met elkaar en defensief in plaats van agressief. En 9 Europese mountainbikers hebben een streepje voor bij de lokale verkeersagent. Soms ternauwernood, maar we hebben het gered. De eerste koffiestop is in Bhaktapur, één van de koningssteden. Een enorm mooie stad, waar de restanten van de aardbeving nog goed zichtbaar zijn. Maar ook hier wordt hard gewerkt aan de wederopbouw. Direct wordt de rijkdom van de Nepalese cultuur zichtbaar. Schitterende hindoetempels worden afgewisseld met boeddhistische kloosters en het is goed te zien dat dit Nepalese culturele erfgoed aardig is hersteld na de desastreuze aardbeving in 2015. Na Bhaktapur verlaten we de drukte van de steden en het verkeer en begint het echte klimwerk in de natuur naar Nagarkot. De route is niet extreem steil (max 13%) maar de weg bestaat voornamelijk uit zandpaden, watergeulen en losse stenen. Heel veel losse stenen, wat af en toe voor lastige situaties zorgt. Het verschil in niveau tussen de vrijwilligers zorgt voor een herschikking van de rugzakken en een ondersteunende duw links en rechts. Maar hé, samen uit samen thuis, en iedereen geniet van het schitterende uitzicht en van elkaars gezelschap. Een mooie groep waarvan er een aantal elkaar voor deze trip niet kenden. Maar het fietsen en samen afzien verbroedert snel.
De rijstvelden worden ontdaan van onkruid en klaargemaakt voor het planten van de rijst in juni. Iedere Nepali groet ons met een vriendelijk ‘Namaste’ en de meestal vrouwelijke landarbeiders gaan gewillig en trots op de foto. Op de route zijn enkele kleine hutjes te vinden waar noodles en thee te verkrijgen zijn voor de hikers (en vanaf nu ook bikers) die hier passeren. Voor weinig geld en veel vriendelijkheid. Aan het eind van de dag wordt het 2200 meter hoge Nagarkot bereikt. Bekend bij wandelaars om het spectaculaire uitzicht op de besneeuwde Himalaya bij mooi zicht. Helaas voor ons is het weer prima om te fietsen, maar te heiig voor een uitzicht op de 8.000 meter+ hoge bergen. Ach ja, reden om hier nog eens heen te gaan.
Na een typische Nepalese Dal Bhat-maaltijd van linzensoep met gekookte rijst en een heerlijk Europees ontbijt gaan we op dag twee naar het boeddhistische klooster in Namobuddha. Ook deze rit is zo’n 45 km met ruim 800 hoogtemeters, en vooral het begin is spectaculair. Vanuit Nagarkot rijden we door het nationaal park waar wij het wandelpad volgen, maar de gids ons aangeeft dat hier schitterende singletracks verborgen liggen met uitzicht op de Himalaya bij mooi weer. Voor een volgende keer dus. Na een lunch in Dulikhel volgt de 7 kilometer lange klim naar het klooster. Door vermoeidheid en het feit dat we op tijd in het klooster willen arriveren om de dienst van de monniken te kunnen meemaken, besluit een aantal deelneemsters het laatste stuk niet te fietsen. De eerste de beste truck wordt aangesproken en uiteraard worden we direct geholpen. Gasflessen gaan aan de kant en drie fietsen worden omhoog gehesen. Twee deelnemers kunnen ook in de laadbak en een derde in de cabine. Ze hopen stilletjes dat er niet ook nog een geit wordt ingeladen die de klim te heftig vindt. Zo komen we op tijd in het klooster om de boeddhistische dienst van de monniken mee te kunnen maken. Toeristen en passanten kunnen overnachten, mee-eten en meedoen bij alle religieuze activiteiten in dit grootste boeddhistische opleidingsklooster in Nepal. De sfeer is zowel sereen als gemoedelijk, waardoor we ons niet ongemakkelijk voelen in onze (niet meer zo frisse) wielerkleding.
Na deze spirituele ervaring gaan we de volgende dag weer terug naar ons vertrekpunt in Bungamati. We beginnen met een flinke afdaling waarbij de nieuwe remblokken flink worden getest. Op een gebroken ketting na trouwens geen enkele keer stil gestaan met pech aan de fietsen. Van Oosterhout heeft dus een goede job gedaan bij het afmonteren van onze bikes. Bij het passeren van het stadje Panauti zien we iets bijzonders. Aan de overkant van de rivier waar we langs rijden vind op 100 meter afstand van ons een hindoecrematie plaats in het openbaar aan de oever. Het doet de ophef van de afdaling omslaan in een stilte, maar niet voor lang. Het ritueel heeft iets gewoons en hoort bij het alledaagse leven van Nepal, zoals een afdaling bij een beklimming hoort.
Weer terug in ons dorp nemen we afscheid van onze gids. Hij was er voornamelijk voor de route en door zijn gebrekkig Engels hadden we helaas niet al te veel contact. Voor zijn fooi wil hij ons wel uitnodigen voor een kopje thee bij hem thuis, en dan blijkt de invloed van de aardbeving van 4 jaar terug echt in te dalen binnen onze groep. Dipendra woont met vrouw en kind al 4 jaar in een noodgebouw bestaande uit 1 ruimte van 3 bij 3 meter golfplaat en karton met daarin 1 bed en 1 gasfles met 1 kookpit. We passen niet allemaal binnen, maar krijgen allemaal thee. Dit tafereel heeft bij een aantal van ons natte ogen tot gevolg. Van zo dichtbij de gevolgen van een natuurramp zien is toch even andere koek dan het 8-uur-journaal. Dipendra hoopt als fietsfanaat op een groeiend aantal fietstoeristen in Nepal. Met name voor de toekomst van zijn zoon Danny (vernoemd naar Danny MacAskill ). Ik heb daar alle hoop op. Niet vanwege de routes of steiltegraden of natuur. Die tref je elders ook. Maar de combinatie van natuur, cultuur, spiritualiteit en de meest vriendelijke bevolking die je je maar kunt voorstellen, maakt fietsen in Nepal tot een onvergetelijke ervaring en het mountainbikeland bij uitstek voor de toekomst.
Info
Tekst en foto’s: Gerard Arink
Magazine Blog © Bikefreak-magazine
