Mijn ogen branden van het stromende zweet, het bloed stroomt door mijn oren als een denderende trein, en mijn benen worden zwaar. Ik begin me af te vragen hoe ik dit nog eens 25 kilometer kan volhouden. De trail is erg steil en heeft te weinig grip om te klimmen, ik moet om de paar meter stoppen met het duwen van mijn fiets om zo veel mogelijk van de ijle lucht in te ademen. Deze reis door het Zwitserse kanton Graubünden blijkt een ware uitdaging te zijn, maar tenminste wel een prachtige.
Onder het genot van een royale Zwitserse kaasplank in het hotel Belvédère in Scuol, komen Richie Schley, Ale di Lullo en ik erachter dat onze laatste reis samen maar liefst tien jaar geleden was. Richie leerde me toen alles over fotografie, en hoe ik er op mijn best uit kan zien op twee wielen. Sindsdien heb ik dit ook toegepast, net zoals de meester zelf. Onze paden kruisten zo nu en dan, en het is bijzonder dat het zo lang geduurd heeft voordat we de mogelijkheid konden vinden om weer samen te fietsen. We hebben volop gelachen, genietend van een heerlijke maar veel te dure fles rode wijn. Nu we ploeteren op de trail, zou ik willen dat ik gisteren een glas minder genomen had…
Het verbaast me dat ik ondanks de zwaarte van de tocht nog volop kan genieten van het onovertroffen hoogalpiene uitzicht rondom me. Zo moet het ongeveer voelen om een astronaut op de maan te zijn… In het ‘maanlandschap’ op deze hoogte is er geen boom of gastvrije berghut te zien. Geen levende ziel. We zijn de tocht van vandaag helemaal in Samnaun begonnen en hebben al bijna de hele regio Scuol Samnaun Val Müstair doorkruist om te komen waar we nu zijn. De kleine plaats in het oosten van Zwitserland is één van de vijf bestemmingen genesteld in de bergen van Graubünden, en is de eerste stop op onze driedaagse tocht. De tocht zal ons ook langs Davos Klosters brengen op de derde dag, voor een point-to-point trail ride naar Filisur, van waaruit we de trein terug naar huis zullen nemen.
We arriveren aan de voet van een andere muurachtige beklimming – de indrukwekkende Fimberpass. Wanneer we eindelijk op de top aankomen, is er helaas geen tijd om te genieten van het geweldige uitzicht dat zich uitstrekt over zowel Oostenrijk als Zwitserland. We komen namelijk terecht in een pittige regenbui. Voor sommige mensen begint de hel wanneer ze zich op steil, technisch terrein begeven en de regen met bakken uit de lucht valt, maar ik heb dit altijd wel leuk gevonden. Deze trail lijkt wel eindeloos, en hoewel ik doorweekt ben tot op het bot, staat hij in de top 3 afdalingen van mijn seizoen.
De combinatie van het harde werk tijdens de klim en een adembenemende afdaling, geeft veel voldoening. Het rijden op de natuurlijke trail met veel verschillende lijnen tussen de hoge bergen, verslaat bijna iedere andere trail die er is. Verder op de trail komen we bij een schattig houten hutje, gedecoreerd met een bordje ‘koffie en gebak’. Het brengt een glimlach op onze met modder bedekte gezichten. Ik denk niet dat ik ooit zoveel heb genoten van een espresso als nu. Ale, Richie en ik zitten rustig buiten op een bankje in onze vies geworden regenkleding en genieten van deze rustige, eindelijk warme en cafeïnerijke momenten.
Na een goede nacht slaap kunnen we ons meteen een hoop energie besparen, door de Motta Naluns-lift te nemen op de berg in Scuol. Tot onze vreugde kent onze gids, Werni, de man die de lift bedient, en deze man brengt ons in zijn truck nog hoger op de majestueuze bergen. We worden gedropt in een groen veld. De dichte bewolking die ons zorgen baarde toen we het hotel verlieten, ligt achter ons.
In de vroege dagen van het mountainbiken, was Scuol één van de bekendste downhillspots van Europa. Niemand minder dan de Zwitserse downhillsensatie Claudio Caluori had een huis aan de voet van de trails. Helaas bleef het grootste deel van de downhillscene niet, maar verplaatste dit zich een paar kilometer. Je heft niet ver te zoeken om ’s werelds snelste rijders te zien bij de wereldkampioenschappen in Lenzerheide, ook één van de vijf grote bikeresorts in Graubünden, in september 2018.
Het is niet gemakkelijk om te concentreren op te trail, wanneer het zomerse berglandschap zo prachtig is. De diversiteit is indrukwekkend en de 17.000 kilometer aan trails op 7.000 kilometer alpien terrein nog mee. Een waar trailparadijs! Maar hoewel alles perfect georganiseerd lijkt, is Graubünden geen Disneyland. Het is authentieke, ongerepte natuur. Iedere trail in Graubünden kan te voet of op de mountainbike verkend worden, wat eindeloze mogelijkheden biedt voor bezoekers vanuit de gehele wereld. Freeride-enthousiastelingen zoals wij hebben het nog nooit zo goed gehad, op zoek naar pareltjes diep in de Zwitserse Alpen.
Ons wordt verteld dat de volgende bikebestemming in Graubünden één van de beroemdste en langste trails ter wereld herbergt: de ‘Alps Epic Trail Davos’ – een trail in Davos Klosters. Davos ligt op meer dan 1.500 meter hoogte, de hoogst gelegen stad van Europa. De Duitstalige regio heeft spectaculaire singletracks te bieden en we zijn klaar voor de meest epische van allemaal – alle 45 kilometers ervan. We nemen de eerste ligt omhoog naar Jakobshorn, waar we worden verwelkomd door de eerste warme, gouden zonnestralen van de dag, die de bergtoppen rondom ons doen oplichten.
De hoge verwachtingen worden al snel waargemaakt, de eerste paar kilometers van de trail brengen ons door het meest indrukwekkende terrein dat ik ooit heb bereden. ‘Alps Epic Trail Davos’ is een supertechnische tocht met rotsen in alle soorten en maten. Ik probeer het te berijden als een grote pumptrack, maar natuurlijk is het niet gemakkelijk om de hele tijd soepele armen en beneden te behouden. Het landschap verandert drastisch bij iedere bocht, terwijl we afdalen naar de vallei.
Samen met onze gids, Michi Wild, besluiten we een deel van de beklimming achterwege te laten en in plaats daarvan een kabelbaan te nemen naar Rinerhorn. De infrastructuur in Graubünden lijkt perfect gericht op bikers, terwijl deze op veel plekken op het tweede plan lijken te komen na de wintersporters. Hoewel we dachten het moeilijkste gedeelte overgeslagen te hebben, vertelt Michi ons dat het zo meteen fysiek echt zwaar wordt. En als een Zwitserse berggids dat al vindt… Tijd om ons schrap te zetten!
Na een intensieve twee uur, begin ik een tunnelvisie te ontwikkelen. Niets anders doet ertoe dan proberen te overleven en in Ales achterwiel blijven. Ongeveer een uur stoppen we voor een lunchpauze, waar we echt aan toe zijn. Perfect synchroon ploffen we neer in de stoelen, en we bestellen eten en drinken zonder ook maar naar de prijzen te kijken. Zwitserland is echt een economisch eilandje in Europa: men verdient er meer, om ook meer uit te geven. Lastig voor buitenlandse toeristen, maar dit is echt een kwestie van ‘je krijgt waarvoor je betaalt’. Ik rijd overal ter wereld en ik ben verkocht door de hoogalpiene ervaringen die we de afgelopen dagen hebben gehad. Het is zo gemakkelijk om rond te rijden op de mountainbike en dit fantastische terrein van wereldklasse te verkennen.
Tot slot rijden we alleen naar beneden en gaan we duizelingwekkend snel. Dit is erg leuk, de meest verslavende manier van rijden. Om de trein te halen, moeten we snel zijn, want deze gaat maar éénmaal per uur. Nadat we eindelijk het station in Filisur van de spoorwegmaatschappij Rhätische Bahn hebben bereikt, met zijn traditionele architectuur en een vriendelijke kiosk met tafels en stoelen buiten, denk ik: OK, misschien lijkt het toch een beetje op Disneyland. Hoewel de trein al klaarstaat om te vertrekken, kunnen we niet instappen zonder iets kouds en verfrissend: ijsjes en bier worden meegenomen. Ik hoop dat het niet nog eens tien jaar zal duren voordat ik weer met deze mannen ga fietsen! Als dat toch zo is, dan hoop ik dat dat hier zal zijn.
Foto’s: Ale di Lullo
Tekst: Steffi Marth
Magazine Blog © Bikefreak-magazine
