De Cape Pioneer Trek: #Race with Soul

Zaterdag 17 oktober 2015, Mosselbaai, Zuid-Afrika. Mountainbikers uit verschillende landen verzamelen in de Milkwood Primary School voor de registratie van de Cape Pioneer Trek. Gelegen op een kleine 400 km ten oosten van Kaapstad, is Mosselbaai één van de grotere kuststeden van de Zuid-Afrikaanse West-Kaap. Het is tevens de enige Zuid-Afrikaanse kuststad met een noordelijk gericht strand. In Europa is dat niet eens het vermelden waard, maar aangezien de zon in het zuidelijk halfrond ‘s middags in het noorden staat en niet in het zuiden zoals bij ons, is dit hier wél goed meegenomen. Een ideale locatie voor de proloog van de zevendaagse Cape Pioneer Trek die we als mixed team aanvatten.

Dat we opnieuw verwend gaan worden weten we nu al. De Cape Pioneer Trek, ondertussen al aan zijn 7e editie toe, heeft zich de laatste jaren meer en meer opgewerkt tot een referentie op het vlak van meerdaagse wedstrijden: naast het gepassioneerde team van medewerkers dat er met een brede glimlach voor zorgt dat elke deelnemer, zowel prof als amateur zich thuis voelt, wordt er ook veel aandacht besteed aan de route. Het parcours is afwisselend en uitdagend, zonder echt extreem te worden. Het doorkruist landschappelijk zeer gevarieerde gebieden: van de groenere, bosrijke, gebieden aan de kust, over de verlaten stenige bergketens die de scheiding vormen met het achterland, tot de uitgestrekte, droge vlaktes van de Kleine en Grote Karoo en de majestueuze Swartberg. Langere en kortere etappes worden afgewisseld wat zorgt voor een mooi evenwicht tussen inspanning en rust, en tijd om nadien te genieten van de relaxte sfeer in de kampplaatsen en de drie uitgebreide maaltijden die door de locals met veel zorg op tafel worden getoverd.

Het parcours is afwisselend en uitdagend, zonder echt extreem te worden.

Jammer genoeg begint voor ons de Cape Pioneer een beetje in mineur: nog voor de start vallen we allebei wat ziek. Gelukkig is de organisatie paraat om ons bij te staan met de best mogelijke zorg. Ook de racedokter wordt er bij geroepen. Deze raadt ons eerst nog aan om de proloog over te slaan. Maar we zijn niet naar Zuid-Afrika afgezakt om nog voor de start als “niet officiële finisher” verder te rijden. We zullen dus de proloog moeten rijden zonder voluit te gaan.

Point Pursuit & DiazDash

Met 13 km en 320 hm langs de kustlijn en door het stadscentrum van Mosselbaai is deze korte en gevarieerde proloog de perfecte introductie voor de Cape Pioneer. Point Pursuit begint onmiddellijk steil omhoog door de lokale wijk tot op de top van een hoge klif boven de Indische Oceaan. Van op deze klif dalen we af naar een mooi wandelpaadje dat evenwijdig loopt met het water. We hadden ons eerder aan een soort strandrace verwacht, maar in de plaats van zand krijgen we een prachtige single-track bezaaid met steentjes en enkele rotspartijen. Dit is meteen ook het spectaculairste stuk van deze schitterende proloog. Via enkele steile knikken klimmen we terug naar de top van de klif, waarna we volledig afdalen via een lange singletrack, langs de vuurtoren, tot aan het wandelpad op de kade net naast het water. Er volgt nog een grote lus door de haven en over enkel treinsporen, om terug uit te komen aan de finish- en startplaats op Milkwood Primary School. Een geslaagde start! Morgen begint het echte werk: 106 km met 2300 hm van Mosselbaai naar het groene George, de rustplaats waar we vorig jaar nog toekwamen in de gietende regen.

Maandagmorgen 19 oktober, de wekker gaat om 5u45, net op tijd om klaar te zijn voor de start van de etappe om 7u30. Dit wordt onze dagelijkse routine voor de komende dagen. Het is opnieuw aangenaam weer in Mosselbaai en nog belangrijker: het zou niet regenen aan de finish in George, waar je 4 seizoenen op één dag kunt hebben. De etappe loopt doorheen veel groen met weiden en bossen op de flanken van het Outeniqua gebergte en doet ons een klein beetje aan de Ardennen denken. Onderweg is het even schrikken wanneer net voor ons twee teamgenoten in al hun enthousiasme elkaar per ongeluk omver rijden.

Een vieze val, wonderbaarlijk zonder veel erg. In het laatste deel krijgen we meer singletracks en meer bossen, en een (diepe) rivier om te doorwaden. De lucht wordt vochtiger en hier en daar krijgen we een uitzicht op groene, ietwat tropisch aandoende valleien. De etappe finisht met 110 km in plaats van de 106 km die aangekondigd was. In onze, nog steeds niet helemaal fitte toestand, een belangrijk verschil. Blijkt dat een groep buffels langs het tracé zaten, waardoor in allerijl het parcours 4 km rond werd gelegd..

Montagumettle & Kammanassiekanon

Montagumettle is een klassieker van de voorbije jaren en dit jaar de eerste etappe waarbij we de dorre droogte van de Karoo induiken. Een drastische verandering van vegetatie en ook de temperatuur gaat onmiddellijk een stuk de hoogte in. Net als vorig jaar begint deze etappe met de Montagu-pas, een mooie kronkelende bergpas op gravel, waarmee we het groene George achter ons laten. Vanaf hier gaat de snelheid omhoog en rijden we in groepjes doorheen de droge vlaktes richting Oudtshoorn. De vroegere startplaats van de Cape Pioneer blijft ook dit jaar het epicentrum van de race. Binnen vier dagen komen we hier namelijk terug voor de finish van de laatste etappe. Net na de 2e bevoorrading halen we vandaag onze Duitse collega-biker Max Friedrich in. Hij staat te voet met een opengescheurd achterwiel en verliest maar liefst 3 uur met een eindeloze wandeling doorheen de lage beplanting van de Klein Karoo. Gelukkig waren er enkele deelnemers die hem wat te drinken te gaven, want op zo’n lange wandeling in deze hitte is niemand voorzien!

Etappe 3 heeft 94 km en 1950 hm voor ons in petto, dwars door de gevreesde Kammanassie, een onherbergzaam natuurgebied waar buiten de jaarlijkse doortocht van de Cape Pioneer nauwelijks iemand komt. De route loopt dit jaar door een nieuw stuk van dit gebied, waar nog nooit eerder iemand gereden heeft, zelfs niet in een voorgaande Pioneer! De start is opnieuw snel, maar al gauw wordt de ondergrond rotsiger, de klimmetjes steiler. Het middenstuk wordt gekenmerkt door een opeenvolging van kortere steilere klimmen, enkele stroken met zacht zand en nog twee rivieren om door te waden. En dan draaien we de Kammanassie in. De gravel wordt ingeruild voor zand met stenen en het dubbele pad begint steil te klimmen terwijl de ondergrond steeds ruwer wordt. Het lijkt wel of ze hier nog maar pas de grond hebben omgeploegd, en zo gaat het 400 hoogtemeters omhoog. Het eerste stuk is nog ietwat berijdbaar, maar we zijn verplicht zowat 95% van de klim te voet af te leggen. Net voor de top komen we in de mist, wat het gevoel van verlatenheid en eenzaam afzien nog versterkt. Het zicht is beperkt en bij elke flauwe bocht hopen we, tevergeefs, dat de afdaling begint. Wanneer deze eindelijk komt, blijkt deze gelukkig wél grotendeels berijdbaar, al blijft het opletten. Het laatste stuk dalen is opnieuw snel en brengt ons naar de uitgang van dit natuurschoon en de finish, zowat 5 km verderop, in het dorpje met de toepasselijke naam De Rust. ‘s Avonds in de tent, als we de filmpjes met het dagoverzicht te zien krijgen, krijgen we te horen dat op het nieuwe pad door de Kammanassie nóg steeds niemand gereden heeft….

Swartbergshowdown & Swartbergsequel

Voor etappe 4, onze 5e wedstrijddag, staat de eerste van de twee Swartbergetappes op het programma. Met 66 km en 2150 hm, een van de weinige mountainbikeritten met finish bergop. Wij kijken al een paar dagen uit naar deze etappe: hopelijk zijn we toch een beetje hersteld van onze ziekteaanval enkele dagen terug want een etappepodium in de mixed categorie zou haalbaar moeten zijn. In de aanloop naar de Swartberg krijgen we een afwisseling van brede farmroads en enkele mooie technische klimmetjes, om dan op het einde de brede schotterklim naar de top op 1564 m hoogte aan te vatten. Na een hevige strijd, slagen we er in om als 3e mixed team boven te komen. Een leuke beloning na onze ziekte in de eerste dagen. Na even bekomen te hebben aan de extra bevoorrading net over de top, rest ons enkel nog de 20 km prachtige – geneutraliseerde – off-road afdaling naar Prince Albert, het eerste dorpje aan deze kant van de Swartbergpas. Deze afdaling wordt morgen onze startklim. Net voor we Prince Albert binnen rijden zien we nog 2 baboons (bavianen) en een leguaan die de weg oversnelt, schitterend!

Voor de Swartbergsequel, staan er 108 km en 2300 hm op het programma. Deze etappe, die begint met de beklimming van de Swartberg vanuit het noorden, krijgt een extraatje: de snelste drie mannen(teams) en de snelste drie vrouwen(teams) op deze 900 hoogtemeters krijgen een stevige geldprijs. In dit geval dienen de duo’s tezamen te blijven, de mixed rijders mogen opsplitsen en afzonderlijk als man/vrouw de strijd aangaan tegen de duo rijders. En de solorijders mogen eveneens meestrijden tegen de duo rijders. Even verwarrend, maar zo kan elke “berggeit” zijn kans gaan. Boven op de top moeten de mixed rijders wel op hun partner wachten. Een leuk nevenklassement voor de snelle klimmers. Zoals we gisteren hadden kunnen zien, is deze kant van de berg nog mooier dan de andere: haarspeldbochten, vergezichten en een diepe canyon.

Gelukkig is dit de startklim en zit iedereen nog relatief fris, anders zou dit helemaal een echte killer zijn. Na de afdaling van de Swartberg krijgen we nog enkele heel mooie stukken doorheen de Karoo, en als we een singletrackje in de weide van de voorlaatste klim opdraaien, voor ons ook nog een laatste verrassing: een grote stier met één afgebroken hoorn komt 10 meter voor ons op ons paadje te staan en kijkt ons aan. Nog voor we goed en wel stilstaan, stapt het beest gelukkig verder zonder naar ons om te zien. Oef! Dat was even schrikken, en zeker met onze felrode truitjes! Met de nodige moeite vervolgen we onze weg over de ruwe paden en singletracks doorheen de Karoo tot we terug op een “autostrade” uitkomen: een verharde weg, goed voor de laatste 15 km van deze prachtige en lange etappe met finish in Calitzdorp.

Redstonereward & afterparty

Voor de laatste etappe heeft de organisatie een relatief gemakkelijk en eerder ludiek parcours voorzien. In totaal goed voor nog 68 km en een kleine 1000 hoogtemeters . Bedoeling is dat de deelnemers voor de volle 100% van de laatste dag kunnen genieten en nog wat energie over hebben voor de afterparty ‘s avonds in Oudtshoorn. Last-minute werd er nog een gloednieuwe singletrack toegevoegd: een van de deelnemers uit de buurt van Oudtshoorn had op zijn domein een singletrack aangelegd. Deze was net voor de race klaar waarna de organisatie het parcours prompt nog aanpaste. Op een van de laatste snelle stukken krijgen we nog wat animo als we in een groepje van vijf rakelings lang een schildpad fietsen die net dan besloten had de weg over te steken. Nog een geluk dat het diertje zijn pootjes had ingetrokken!

De koplopers krijgen in het laatste gedeelte onverwacht nog andere beestjes te zien: giraffen! Als wij door dit domein kort voor de finish in Oudtshoorn passeren, zijn ze wel gaan lopen. Om de Karoo te verlaten krijgen we nog een allerlaatste singletrack alvorens het asfalt op te draaien richting finish waar de Champagne op de deelnemers staat te wachten!

Praktische informatie

Land: Zuid-Afrika
Totale Afstand: 541 km gespreid over een proloog en 6 ritten in lijn
Aantal hoogtemeters: 11.300 hm
Aantal deelnemers: Beperkt tot 250 teams. Deelnemen kan in duo of als solorijder. Sinds 2014 kreeg de race ook een UCI-statuut
Temperaturen: Zuid-Afrikaanse lente: meestal aangenaam warm (15 – 35°C), al kan het er ook eens goed regenen
Ontwaken: 5u30, start om 7u30
Tijd eindwinnaars: 21u46’14
Tijd rode lantaarn: 31u05’36”
Transport: Binnenlandse vlucht vanuit Kaapstad of Johannesburg naar George en vandaar nog een uurtje met de shuttle. Ofwel 450 km met de wagen vanuit Kaapstad.