De kunst van het achterwiel kijken
Hoewel het voor een buitenstander vreemd mag klinken, is voorbijgereden worden soms lastiger dan zelf inhalen. Fysiek gezien is dit natuurlijk de grootste onzin. Ingehaald worden kun je altijd voor elkaar krijgen, zelf iemand inhalen wordt lastiger. Maar het gevoel dat je krijgt wanneer je iemand inhaalt is prettig, verslavend en geeft je een klein momentje van euforie, als je het allemaal heel poëtisch wil omschrijven. Het maakt niet uit wie of wat, het enige wat telt is dat je blijkbaar harder rijdt dan de ander – dat is immers wat de simpele wet van het inhalen beschrijft.
Daartegenover staat dan het gevoel dat je bekruipt wanneer je ingehaald wordt. Of het nu een wielertoerist, een oud omaatje op een elektrische fiets (grootste frustratie) of een gedegen tegenstander is, maakt niet uit. Iedere renner met een beetje competitiegevoel moet beamen dat ingehaald worden door een minder gesoigneerde rijder soms gewoon beschamend kan zijn. Het dragen van een aerodynamisch lycra pakje en het rijden op een racefiets of MTB schept verwachtingen, misschien dat daarom de baggy’s zo populair zijn geworden. Naar mijn idee is het onzin dat je het minder erg vindt als een haastige huismoeder op een bakfiets je inhaalt wanneer je net rustig je duurtraining aan het doen bent en je netjes in je ‘zones’ blijft. Ook dan wil je niet ingehaald worden.
Toen mijn eigen kleine broertje me voor het eerst in begon te halen, kon ik dat absoluut niet hebben. Natuurlijk is het volkomen normaal dat je als meisje ooit een keer ingehaald wordt door jongens, ook door je jongere broertje. En toch was dat een gevoelig puntje. In het begin loste ik dit op met een groot repertoire aan smoezen; ik moest wel enigszins opletten dat ik hierin niet ging overdrijven. Een dichte spoorwegovergang – terwijl er in de hele omtrek niet eens een oud spoortje te vinden is – komt natuurlijk niet heel geloofwaardig over. Uiteindelijk ben ik me maar gaan realiseren dat ook dit geen oplossing is. Mijn smoezen raakten op en ik begon er genoegen mee te nemen voortaan naar zijn achterwiel te staren. Hoewel ik de laatste tijd steeds vaker ook genoegen neem met achterwielen op afstand. Toch is en blijft het vaak een doel om zo lang mogelijk een achterwiel te bestuderen. Doordat ik bijna altijd met jongens train, is het voor mij vaak al een geslaagde training als ik lang het achterwiel van dichtbij heb gezien. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik het tegenwoordig ook prima vind als ik niet meer kan volgen. Hoe feministisch je ook wilt zijn, je moet gewoon toegeven dat meisjes nou eenmaal minder hard gaan. Het zou anders ook betekenen dat die jongens eigenlijk te langzaam rijden. Maar wanneer ik stiller word en mijn ademhaling steeds duidelijker hoorbaar wordt, dan kun je er zeker van zijn dat ik nog maar één ding scherp zie: het achterwiel van mijn voorganger, gefocust om in het wiel te kunnen blijven. gaf steeds een tegenstrijdig gevoel: ik was blij dat ik er was, maar vond het toch ook weer jammer dat de mooie uitzichten en vette trails weer voorbij waren.
