Ik geef het toe: ik was de persoon die liever rechtsomkeert maakte, terug naar het hotel. Ik marcheerde als een speelgoedsoldaat door de sneeuw, in een poging zo min mogelijk sneeuw in mijn fietsschoenen te laten komen, en wilde de handdoek in de ring gooien. Ik was vertrokken om een mooie mountainbiketocht te maken vanuit het Italiaanse dorpje Baselga di Pinè. Het had die nacht flink gesneeuwd en het zag er prachtig uit buiten. Maar de vele sneeuw die er die nacht gevallen was, zorgde ervoor dat fietsen een lastig karweitje werd.
De Italianen verklaarden ons voor gek: wie gaat er nu fietsen met dit weer? En toen ik mezelf dus steeds weer na 2 meter vastreed, begreep ik wat ze bedoelden. Een paar dagen eerder had ik dezelfde tocht ook al gedaan. Toen lag er enkel bovenop sneeuw waar niet door heen te fietsen was. Dat ik nu dus halverwege al gestrand was, gaf me weinig hoop dat het nog beter zou worden. En in mijn ogen was het geen training om met een helm op en een fiets in de hand door de sneeuw te wandelen. Als ik op mijn fiets stap, wil ik ook wel kunnen fietsen. Het viel me enigszins tegen dat de kleine Italiaanse Piaggio-vrachtwagentjes niet strooiden op de bergweggetjes…
Mijn medereizigers zagen de lol er echter meer van in dan ik. Zo werd ik overtuigd om nog even door te rijden en bleef ik proberen hoe ver je kon komen door de sneeuw. Veel ervaring met sneeuwrijden heb ik echter niet, maar tot mijn verbazing ging het wel steeds beter en vond ik het ook steeds leuker worden. De truc is dat je alles geeft; vaart is alles. Dus je sprint tot je niet meer verder kunt, tegen die tijd zit je diep in de sneeuw ingegraven en kun je rustig afstappen. De sneeuw houdt je immers niet alleen tegen, hij houdt je ook recht. Vervolgens ga je uithijgen en vervloek je alle warme kleren die je aan hebt. Ze houden je nu iets te goed warm… En dan moet je je fiets op zien te tillen en iets verder doorlopen. En het moeilijkste van alles is het opnieuw opstappen. Hoewel de sneeuw er bij het afstappen voor zorgt dat je niet omvalt, wordt het opstappen er niet gemakkelijker op. Voornamelijk doordat je fietsschoenen de neiging hebben alle sneeuw als een blokje, of beter gezegd een complete klomp, onder je schoenen te verzamelen. Inklikken wordt daardoor praktisch onmogelijk, maar om flink kracht te zetten zonder in te klikken, is dan ook weer tamelijk lastig… De weg naar beneden vond ik nog leuker worden. Ik ben er niet altijd een groot fan van om op twee wielen flink te glijden, maar in de sneeuw is het eigenlijk geweldig. Op voorwaarde dat je geen kippenvel krijgt van de barstende sneeuw onder je wielen, is dit toch een leuk alternatief voor de traditionele wintersport.Ik kwam frisser terug dan ik me heel die dag gevoeld had. En na dit rondje zat mijn rustperiode erop.
