Een klein watertje sijpelt door de bossen. Alles oogt rustig. Ik heb geen oog om herten te spotten, ben altijd net te laat, maar ze zouden er vast en zeker in groten getale gezeten hebben. De vogeltjes fluiten vrolijk en dat is voor mij al genoeg. Het lijkt net een trollenlandschap waar een kleine geasfalteerde weg doorheen is getrokken. Verboden voor auto’s en perfect om te fietsen. En met mijn kabouterlengte voel ik me er prima thuis.
Het contrast met het bos een paar kilometer verderop is enorm. Geen vogeltje kan meer over het kabaal heen komen van een kleine 50.000 man publiek. Het bos is versierd met linten waartussen duidelijk sporen te zien zijn. Er staan ijzeren stellages voor tribunes en bruggen, maar het blijft een bos. Het trollenlandschap is hier het decor voor het wereldkampioenschap MTB in Nove Mesto na Morave.
Ik heb echt zelden zoveel publiek gezien, en dat bij alle categorieën. Ik weet niet welke materialen die Tsjechen verzameld hebben, maar het maakt echt heel veel lawaai. Persoonlijk ben ik toch nog wel iets meer fan van de sound van een stuur dat tegen de velg klingelt – iets wat je altijd hoort bij de downhillwedstrijden – dan al die ratels en kettingzagen die hier uit de kast werden getrokken. Maar ik denk dat de gemiddelde Tsjech eerder een boormachine en een ratel in de kast heeft liggen, terwijl de gemiddelde downhilltoeschouwer in zijn leven al minstens 10 velgen zo heeft toegetakeld dat ze enkel nog dienst kunnen doen als aanmoedigingsmateriaal.
Ik was in Nove Mesto als toeschouwer en helaas niet als rijder, maar zelfs in die rol kreeg ik al kippenvel van het vele publiek. Op zaterdag kon ik mooi afkijken hoe je het beste kunt aanmoedigen, om een dag later volle bak mijn vriend, Jeff Luyten, toe te schreeuwen. Het beste voorbeeld waren waarschijnlijk de fans van de Poolse Maja Wloszczowska. In kolonne met allemaal dezelfde shirts renden zij van klim naar klim, om hijgend nog wat aanmoedigingen eruit te persen. Hoewel ze soms de pech hadden dat de kolonne halverwege werd onderbroken, doordat de achterste helft niet meer op tijd had kunnen oversteken bij een oversteekpunt, leek het tot haar lekke band toch wel nut te hebben gehad.
De leerpunten van de fans van Maja had ik goed kunnen observeren en zo begon ik dus met een gedegen voorbereiding aan mijn dagje als toeschouwer. Meestal kom ik nog vermoeid en onder de modder op mijn teenslippers even naar de wedstrijd van de elite mannen kijken. Maar deze keer had ik toch maar eens hardloopschoenen aangedaan. Later die dag had ik eigenlijk gewild dat ik ook geen spijkerbroek en zwart shirt aan had, maar een heel hardlooptenue. Ik rende van klim naar klim en wist steeds handiger tussen de Tsjechen, toeters en bellen door te manoeuvreren. Hoewel ik soms te moe was om nog naar de volgende klim te rennen, werd ik aangemoedigd om dit wel te doen, wilde ik de ‘normale’ supporter overtreffen. Al mijn aanmoedigingen waren eigenlijk meer pogingen tot, het was lastig om en boven de andere 50.000 man uit te komen en mijn stem had het eigenlijk in de eerste ronde al begeven… De spierpijn een dag later vertelde me dat ik niet veel beter mijn best had kunnen doen om goed te supporteren.
Britt van den Boogert
